Depresja a szpital
W zależności od różnych czynników lekarz może zasugerować samemu choremu lub - w trudniejszych przypadkach – rodzinie chorego zasadność hospitalizacji, czyli leczenia szpitalnego. Terapia odbywa się w tym wypadku w szpitalu psychiatrycznym lub na oddziale psychiatrycznym – w obu przypadkach należy wraz z lekarzem specjalistą rozważyć wszystkie „za” i „przeciw” i porozmawiać o swoich wątpliwościach związanych z pobytem w szpitalu.
Zagrożenia
Za leczeniem szpitalnym przemawiać może ciężki stan osoby cierpiącej na depresję: zaniedbanie podstawowej dbałości o siebie (nie tylko w zakresie higieny, ale przede wszystkim przyjmowania posiłków – pamiętać należy bowiem, że zaburzenia łaknienia są jednym z objawów, a zaniedbanie odżywiania się może prowadzić do wyniszczenia organizmu, osłabienia odporności i komplikacji). Zaniedbanie może obejmować przyjmowanie leków, co skutkuje brakiem poprawy, a równie często pogorszeniem się stanu chorego. Zagrożeniem są również myśli samobójcze, które mogą ewoluować do zamiarów i czynów.
Polecamy: Tele-terapia depresji
Konieczność hospitalizacji
Zwłaszcza te ostatnie doświadczenia wskazują na potrzebę objęcia osoby cierpiącej na depresję obserwacją, której najczęściej nie są w stanie zapewnić bliscy osoby chorej. Jeśli nawet czas i warunki społeczno-ekonomiczne pozwalają na długotrwałą, całodobową opiekę, to wykwalifikowany, pracujący zmianowo personel ma duże szanse dostrzec zwiastuny pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta.
W przypadku terapii prowadzonej w szpitalu możliwe jest prowadzenie skutecznej i kontrolowanej farmakoterapii, w połączeniu z psychoterapią w wymiarze większym niż ambulatoryjnie.
Lęk przed szpitalem
Gdy tylko podejmuje się rozmowę o hospitalizacji, pojawia się zrozumiały opór. Hospitalizacja wiąże się z opuszczeniem znanego otoczenia i trafieniem w miejsce nieznane i budzące lęk samą swoją nazwą. Jest to źródło dodatkowego stresu. Ważne jest wyjaśnienie, czemu hospitalizacja ma służyć, jak wygląda i umożliwienie podjęcia decyzji przez chorego i jego bliskich, którzy uczestniczą w procesie terapii, wspierając chorego.
Lęk przed piętnem chorego psychicznie jest również poważną bolączką w przypadku hospitalizacji w szpitalu psychiatrycznym. Zarówno chorzy, jak i bliscy chorego, obawiają się, że otoczenie społeczne zacznie postrzegać ich w inny, negatywny i niepożądany sposób. Argument dyskrecji i tajemnicy lekarskiej nie zawsze odnosi skutek, zwłaszcza w mniejszych miejscowościach, o niskiej anonimowości. Obecnie, pod wpływem wielu kampanii społecznych, wiedza o depresji jest coraz większa, dlatego naznaczanie społeczne osób z depresją słabnie, ustępując miejsca życzliwemu zainteresowaniu.
Polecamy: Kiedy dopada Cię zmora - depresja
Wsparcie w czasie terapii
Owo zainteresowanie niejednokrotnie przeradza się we wsparcie społeczne, którego osoby z depresją mogą doświadczać nie tylko ze strony specjalistów i najbliższych, ale także dalszego otoczenia. Wsparcie takie mogą uzyskać w grupach wsparcia, ale też coraz częściej w szkole czy miejscu pracy, w grupie towarzyskiej, a czasami nawet od nieznajomych lub pacjentów poznanych w trakcie terapii.
Poprawa stanu zdrowia
Hospitalizacja służy doprowadzeniu do poprawy stanu zdrowia osoby cierpiącej na depresję na tyle, by możliwe było kontynuowanie terapii w warunkach pozaszpitalnych. Poprawa ta jest obecnie możliwa i następuje stosunkowo szybko, utrzymuje się również długo, o ile osoba z depresją nie poprzestaje na terapii w szpitalu. Należy bowiem pamiętać, że w celu uzyskania trwałych efektów i zminimalizowania ryzyka nawrotu konieczna jest dalsza terapia ambulatoryjna i przestrzeganie zaleceń lekarza.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
