Trochę historii...
Hipochondrię znano już w starożytnej Grecji – kryła się ona pod nazwą „miejsce pod pseudożebrami chrzęstnymi” (uważano bowiem, że przesadne zainteresowanie własnym zdrowiem jest efektem zaburzeń układu trawiennego). Natomiast siedemnastowiecznej Anglii hipochondrię nazywano "angielską chorobą". Była ona wówczas bardzo popularna i modna – kto na nią chorował zyskiwał szacunek i zainteresowanie innych ludzi.
Zygmunt Freund wprowadził nowe określenie – histeria. Odczuwały ją jedynie kobiety i przejawiała się licznymi, urojonymi dolegliwościami.
Obecnie hipochondria jest uznawana za zaburzenie somatoformiczne. Bardzo rzadko występuje sama, zazwyczaj idzie w parze razem z depresją, lękami, nerwicą czy zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi.
Jakie są objawy hipochondrii?
Osoby cierpiące na to zaburzenie są przekonane, że chorują na przynajmniej jedną poważną, postępującą chorobę. Ciągle uskarżają się na ból i skupiają na nim całą swoją uwagę. Objawy uznawane przez większość ludzi za błahe lub normalne, przez hipochondryków są odbierane jako potwierdzenie groźnej choroby i są bodźcem do wykonania serii szczegółowej diagnostyki. Gdy badania nie potwierdzają choroby, hipochondryk podejrzewa, że lekarz nie potrafi rozpoznać choroby i... zmienia lekarza na innego, który zleca kolejne badania.
Chory ciągle analizuje zaobserwowane przez siebie objawy. Szuka ich potwierdzenia u lekarzy, często korzysta z konsultacji wielu różnych specjalistów. Hipochondryk nawet naturalne stany organizmu może odbierać jako przejaw choroby.
Warto wiedzieć: Czy hipochondria jest chorobą?
Jak jest przyczyna hipochondrii?
Przyczyny tego zaburzenia nie są do końca znane. Istnieje teoria mówiąca, że hipochondria wynika z osobowości człowieka oraz z przebiegu jego dzieciństwa. Podatne na to zaburzenie są osoby egocentryczne oraz narcystyczne. Hipochondrykami mogą zostać również osoby, które w dzieciństwie doświadczyły przemocy, w tym seksualnej, oraz przeszły jakieś urazy psychiczne. Niektórzy twierdzą, że przyczyną może być także brak miłości w dzieciństwie (hipochondryk w ten sposób chce na sobie skupiać uwagę swoich bliskich).
Hipochondria – jak się ją leczy?
Leczenie hipochondrii jest trudne i długotrwałe. Nawet jeśli osoba chora zrozumie, jak działa mechanizm tego zaburzenia, nadal może odczuwać dolegliwości w postaci bólu somatycznego. Pacjent odczuwając realny ból fizyczny jest przekonany, że jego choroba wynika z chorego ciała a nie psychiki.
Istotnym czynnikiem przy leczeniu tego zaburzenia jest psychoterapia. Najbardziej skuteczna okazuje się psychoterapia poznawczo-behawioralna. Teoria behawioralna mówi, że zaburzenia nerwicowe są wyuczoną reakcją, dlatego też powinny być leczone metodami opartymi na mechanizmie uczenia się. W trakcie terapii hipochondryk uczy się nowego podejścia do swoich dolegliwości oraz analizuje swoje zachowanie. W niektórych przypadkach dobre rezultaty dają również leki antydepresyjne.
Polecamy: Hipochondria – kiedy staje się prawdziwą chorobą?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
